Fatamorgana

Een busrit van ruim 5 uur brengt ons van Lima naar ica. Samen met 2 andere Nederlandse meisjes, Kirsten en Marlies zijn we de bus ingestapt. Een bus die direct door zou rijden, dachten we. Ding stopte om de haverklap om mensen in te laten stappen. Ook de conducteur, die dan in de middle of nowhere stond te wachten, aan boord kwam, je kaartje controleerde, en nog geen 10km later weer uitstapte. En dat dan zo'n 6x in een 5 uur durende reis...
Verder gebeurt er niet zoveel in de bus, hij stopt, rijdt verder, er draait een nagesynchroniseerde Hollywood film met het geluid net iets te hard, er loopt een vrouwtje door de bus die je zoutjes en chips wil verkopen, en voor de rest is het naar buiten kijken en de verlaten hutjes langs de weg zien staan. We reden voornamelijk door een soort woestijn landschap met af en toe een glimp op de zee met metershoge golven. Maar... Wel een stukje panamerican highway meegepakt:-)

Rond 4 uur kwamen we aan in ica, gelijk een taxi gezocht die ons naar huacachina zou brengen. Het plaatsje wat op foto's doet vermoeden dat het het paradijs tussen de zandduinen is. Hoge duinen? Ja. Paradijs? Nou, niet echt. Het plaatsje is gebouwd rondom een lagune, met bruin water. Ons hostel noemden we al snel ons celblok. En leuk hoor die zandduinen, maar je vind echt overal zand terug. Was blij dat ik mijn lakenzak en een mooie kussensloop bij me heb.

Na aankomst hebben we wat met z'n vieren gegeten en daarna ben ik met Kirsten en Marlies gaan sandboarden. Snowboarden op zand dus. De plank die we mee kregen was gewoon hout met klittenband banden. Eenmaal naar boven gelopen heel fanatiek dat ding omgebonden. Alleen is een houten bord geen snowboard dus met de eerste poging om een bocht te maken gelijk face first onderuit gegaan. En wat je met sneeuw niet hebt en met zand wel... Het zat gelijk overal! Ik heb nog een uur zand lopen kauwen en ik vind het nu nog steeds terug achter mijn oren. Maaaaar we hebben gelachen en het uitzicht maakte een hoop goed. Sleeën op zo'n board kon ook prima:-)

En dit is naast buggy rijden ( je mag niet eens zelf rijden) dan ook zo'n beetje het enige wat je in huacachina kunt doen. De Lagune durfden we niet eens in te zwemmen vanwege het bruine water en voor de rest bestaat het dorp uit 3 straten, veel hostels en een soort boulevard om de lagune heen. Dus hebben wij er een hangdag van gemaakt in de hangmatten bij het hostel.
En toen kwam er nog een leuk bericht.. Vanwege de verkiezingen in Peru word er in het hele land, het hele weekend geen alcohol geschonken. Wie bedenkt dat!!!! Toch gelukt bij de bar bij het hostel, bij een vrouwtje met een stand op de boulevard en s'avonds in een ander hostel waar ze blijkbaar geen boodschap hadden aan het verbod.

Conclusie: huacachina, leuk, maar 1 dag is zat. Het weer is er wel mooi, s'ochtends en s'avonds trekt het dicht maar overdag is het tegen de 30 graden.

We gaan nu richting arequipa, een busrit van een goede 12 uur... Op naar de echt hoge gebieden!
De bus vertrekt volgens goed zuid amerikaans gebruik een half uur te laat, en niemand die je vertelt waarom. Geen probleem, we hebben geen haast.

De voorstelling die ik van te voren van Peru had is tot nu toe op erg weinig punten uitgekomen. En dan heb ik het vooral over het landschap. De bus ritten die we tot nu toe gemaakt hebben en die we maken terwijl ik dit typ ( moet ik er wel bij zeggen dat terwijl ik dit typ we een waanzinnig uitzicht hebben op de oceaan met zonsondergang) gaan allemaal door woestijnachtig gebied. Veel zand en rotsen, duinen en zo ver je kan kijken is er niets. Maar dan denk je dat je midden in de woestijn rijd, en dan is daar opeens de oceaan. Ik had me bij Peru toch meer groen voorgesteld, dat zal best nog komen maar toch, ik heb nu af en toe het idee dat er in Egypte rondrijden

De bus, mogen we in Nederland jaloers op zijn, hier is het een stuk makkelijker om er 12 uur in te zitten. Beetje jammer dat ze nu een Chinese film met Spaanse ondertiteling spelen, maar we hebben net wel een uitgebreide lunch gekregen zoals je je maaltijden in het vliegtuig krijgt. In de bus is dat opeten wel een grotere uitdaging. Want voor je het weet ligt je chemisch gele inka cola door de bus. Inka cola? Peruanen zijn zoetekauwen zijn we al snel achter gekomen, veel taart en andere zoete meuk is overal te koop. En de populaire drank hier is inka cola, zoals gezegd, chemisch geel, ruikt naar kauwgomballen, en zo smaakt het ook:-) zal bij ons nooit populair worden. En toen kwam ons schattige bussteward jongetje aan ons vragen of we misschien zin hadden om mee te doen aan een potje bingo?

Tijd om de busstoel achterover te gooien en mijn voetenbankje uit te klappen, voetenbankje? Ja dat bedoel ik dus!!!!