Colca "hell" canyon

We zijn dus in arequipa, de 2e grootste stad van Peru. S'nachts om 01:30 kwamen we pas aan en we hebben ons door een taxi laten afzetten bij een hostel. Vrouwtje van het hostel deed slaperig open, gooide nog net niet de sleutel naar ons hoofd. Maar wel een mooie kamer, schoon en een eigen badkamer. Prima na het celblok van huacachina!

Semi uitgeslapen en toen bleek er nog ontbijt bij te zitten ook in het hostel. Na het ontbijt onze was en 2 kapotte broeken aan het vrouwtje hier gegeven. ( er zat een scheur van 30 cm in mijn favoriete broek) en toen de stad in gegaan. Eerst maar weer eens heel origineel naar Plaza de armas gegaan, 2 blokken van het hostel. En daarna doelloos rondgelopen. Ook weer naar een drukke overdekte markt waar ze de meest wazige stukken vlees verkopen, halve geiten koppen, halve varkenskoppen, echt wat doen mensen hiermee? De lucht, de aanblik en het bloedspoor voor mijn voeten op de grond was bijna de druppel dus we hebben de markt maar weer verlaten en zijn naar buiten gegaan. We hebben weer wat raars ontdekt, kaas-ijs.. Ik ga het niet proberen, vind het een rare combinatie. Ergens geluncht met een keer een normaal broodje en toen terug gegaan naar het hostel. Daar ontdekten we een ruimte met pooltafel, tafeltennis tafel en voetbaltafel waar iedereen gratis gebruik van kan maken. Dat werd dus biertje en poolen. Voordat er gingen eten gingen we toch maar eens vragen hoe dat zit met colca canyon. Ons oorspronkelijke plan was namelijk om op eigen houtje naar Chivay te gaan om daar dan een tour te zoeken. Dat was dus geen optie. We konden beter in het hostel boeken . Goed, toen ontstond de paniek, we bedachten dat om half 7 en we zouden s'nachts om 03:15 opgehaald worden. Voor die tijd moesten we nog eten, boodschappen doen, pinnen en een dagrugzak inpakken. En slapen natuurlijk. Boodschappen doen en pinnen was niet zo'n probleem, dat ontstond pas bij het eten. De restaurants hier in de buurt kennen vooral 1 concept: dooie kip. En dan kan je kiezen uit een kwart, een halve of een hele. Diana houdt niet van kluiven dus dat valt af. Toen liepen we een restaurant binnen, gingen zitten, en in plaats van de menu kaart kregen we een bord lauwe wazig uitziende soep voor onze neus gezet. Uhm... Wat moeten we hier mee doen? Na 2 happen besloten dat we dit niet op gingen eten, 5 sol op tafel gegooid en we zijn weggelopen. De serveerster ons raar aankijkend gedag gezegd.

In het hostel snel tassen ingepakt en gaan slapen. Om 02:50 opgestaan, aangekleed, tassen gepakt en naar beneden gegaan. En raar maar waar, het busje was er precies om 03:15. Voor zo'n grote stad is het belachelijk rustig op de weg, eigenlijk was er niemand. Het was ongeveer 3,5 uur rijden, grotendeels door de bergen. En dan zie je onderweg de chauffeur en een gids coca bladeren kauwen( tegen hoogteziekte?) en zijn handschoenen aantrekken. Uhm vriend, ik heb niets bij me tegen echte kou! We reden wat later ook nog tussen de sneeuw dus begon hem wel een beetje te knijpen. Uiteindelijk passeerden we ook het hoogste begaanbare punt van 4872 meter. Hoog! Daar wil je geen sprintje trekken. Door naar chivay, stadje aan het begin van de canyon. Daar kregen we ontbijt. Na het ontbijt busje weer in en naar een condor spot punt gereden. Daar waren we uiteraard niet de enigen. En.. Wie liepen we daar weer tegen het lijf, Marlies en Kirsten, was weer te toevallig. En terwijl we een foto met z'n vieren stonden te maken riep er iemand heel hard, condor condor! Net toen ik het eigenlijk al een beetje opgegeven had kwam daar toch nog zo'n groot beest langs zweven. Best mooi om te zien. Na het condor spotten ging het busje weer verder over de onverharde weg. En om de 1 of andere reden val ik in slaap op onverharde wegen. Hoe harder het hobbelt, hoe eerder ik slaap.

Opeens stopte het busje, werden Diana en ik aangewezen en nog 2 gasten, wij moesten er hier uit. Uhm oke.... En de rest dan? Die deden blijkbaar een andere tour en gingen ergens anders eruit. Prima, wij uitgestapt samen met die jongens en een gids. Die jongens bleken een Nederlander en een Australiër te zijn dus onze voertaal werd Engels. De gids sprak ook wel een soort van Engels, zolang je hem maar geen vraag stelde en wat wilde weten, daar kreeg je meestal niet echt een antwoord op. Hij legde uit dat we de eerste dag 18km zouden lopen en daar alles bij elkaar 7 uur over zouden gaan doen. He?!?!?!?!? Dat was niet verteld! Oke... Nou er is geen weg meer terug dus laten we maar gaan lopen dan. De eerste 3,5 uur was vooral naar beneden, en dan natuurlijk niet over een normaal pad. Neeee over los liggende stenen, gruis en rotsen. Peruaans pad zullen we het maar noemen. De gids deed dit duidelijk vaker, hij had het tempo er flink in. Grote vriend, ik ben niet zo groot, ik wandel nooit en dan al helemaal niet in de bergen, doe eens rustig! Het hoogteverschil van de top tot de bodem van de canyon op het stuk waar wij waren was een kilometer. Daarnaast is het, hoe lager je komt, hoe warmer het word. En daar schuilt gelijk het gevaar, je zweet verdampt gelijk dus je merkt niet dat je heel veel vocht verliest. Maar, we hebben de bodem bereikt, en dat was dan pas de eerste 6 km van onze tocht, waar we 3 uur over gedaan hebben. Toen was het tijd voor lunch, de gids noemde het een restaurant, ik noem het een hutje op het terrein van een familie die wat voor je koken. Het was weer soep, met aardappels en nog wat. ( ze zijn hier gek op aardappel) toen rijst met forel? En koude groenten. Prima te doen. Tweede helft van de wandeling.. Begon wat afwisselender door wat bos en over de Inca terrassen. De inca's hebben lang lang geleden terrassen op de bergen gebouwd om hun gewassen op te verbouwen. Het geeft een mooi uitzicht en ze bestaan dus nog steeds. Zijn ook nog steeds in gebruik als bouwgrond. Voornamelijk voor aardappels, avocado's ( nooit geweten dat die in een boom groeien) en mais, ze hebben hier zwart mais! De gids legde af en toe wat uit over planten en andere dingen, ook giftige planten zodat je er geen hapje van zou nemen. Zijn uitleg over de route was als volgt: 45 minuten vlak, dan 6 minuten steil omhoog en dan 15 minuten naar beneden, bijvoorbeeld. Nu is Nederlands vlak heel wat anders dan Peruaans vlak. Ik vond er vaak niks vlaks aan, maar het uitzicht was waanzinnig en de omgeving mooi, dus niets aan de hand. Maar toen.. Kwam daar de klim van 10 minuten. Voor hem 10 minuten betekend voor mij minimaal 20 minuten want ik sta elke 10 meter stil. Of 5. Of 2. Boven was er wel een vlak vlak stuk en toen was er nog een afdaling. Wederom best een lange, zeg maar bijna 45 minuten. Naar beneden is een aanslag op je kuiten en knieën, maar je einddoel is in zicht dus dat scheelt een hoop. Beneden aangekomen moesten we toch weer een stukje omhoog.... Goed, we zijn er nu echt bijna. Om 5 uur stonden we bij onze bungalow. ( we waren om 10 uur begonnen met lopen) het terrein waar de bungalows opstonden telde 5 zwembaden, helaas waren we te moe om daar ook maar aan te denken. We zijn gaan zitten, biertje gedronken en gewacht op het eten. Eten was weer soep, toen kip met groenten, uiteraard rijst en dat lag allemaal in een soort aardappelpuree met cocabladeren prutje. En cocabladeren.. Tja... Niet mijn ding. Nu had ik ook niet echt honger dus heb er ook niet gek veel van gegeten. Ik ben wel van het dingen uitproberen, maar toen even niet. Toen het toetje, dacht eerst dat het sangria was, was het niet.

Na het eten gelijk naar bed gegaan. En toen kwam de laatste verassing van een erg lange dag. Mijn Nederlandse spijsvertering bleek niet opgewassen tegen de Peruaanse keuken. Meer zal ik niet zeggen. Het is een lange nacht geworden.

Dag 2 van de hike bestond eigenlijk maar uit 1 ding. 3,5 uur omhoog lopen. De kilometer verschil tussen de bodem en de top weer lopen. Ja..... Nee. Doen we niet, er is namelijk een alternatief die ons de avond ervoor al werd aangeboden.. De donkey-taxi! De meneer van de ezeltjes stond ons om 06:00 al op te wachten. Het wandelingetje naar de ezels vond ik al vermoeiend, die berg had ik echt nooit meer gehaald. Dus, op het ezeltje en die ging mij naar boven brengen. Dat het beest af en toe recht het ravijn in lijkt te lopen moet je maar voor lief nemen. Op dat moment was hij voor eventjes mijn beste vriend. Ezeltje deed er ook nog anderhalf uur over om boven te komen. En een beetje medelijden had ik wel. Boven kwamen we precies tegelijk aan met de jongens van onze groep, die waren om 5 uur al vertrokken. En als je dan van het ezeltje afstapt kom je er weer achter dat je spieren het allemaal echt niet leuk vinden. Ik heb nog nooit zulke erge spierpijn gehad, een stoeprand is eigenlijk al te hoog.

Boven was het weer tijd voor ontbijt, toen wachten op het busje. Busje maakten een paar stopjes ( inclusief een noodstop waarbij mijn camera heel de bus door is gevlogen omdat ik uiteraard weer in slaap was gevallen) waar niemand zin in had. Lunch in Chivay, geen trek, eet trauma na die nacht. Terug de bus in, en zelfs bij de hot spa wilde niemand eruit. Nog even gestopt op het hoogste punt, wel eruit, foto gemaakt en weer naar beneden ( koud en ijle lucht) we waren rond 5 uur terug bij het hostel. Gehangen, naar de macdonalds gegaan, omdat ik dat dan weer wat meer vertrouw dan de gemiddelde eettent hier. En de Mac is hier een ervaring apart omdat je je eten op een bord krijgt... Terug naar het hostel, heerlijk gedoucht want het gruis zit weer overal en om kwart voor 9 lagen we in bed.

12 uur lang geslapen, te laat voor er ontbijt dus hebben we zelf wat gehaald bij de supermarkt. Wat kan een gewoon bruin belegd broodje lekker zijn! Voucher gehaald voor de nachtbus die we vanavond gaan nemen naar cuzco. Puno stond eigenlijk op de planning maar die laten we schieten. We reizen vannacht VIP dus met een beetje mazzel kunnen we nog slapen ook.

Al met al, een hele ervaring, heel erg mooi gebied en geen spijt dat we dit gedaan hebben:-)