We leren het ook nooit

Vandaag schrijven we vanaf het dakterras van het hostel. Het is hangdag, en waarom het hangdag is kom ik zo op.

Eerst nog even terug naar de terugweg vanaf Machu Picchu. S'avonds gingen we met het treintje terug van agua calientes naar ollaytantambo. En dit keer zaten we met een tafeltje in het midden, dus met 2 mensen tegenover je. En die mensen tegenover ons hoorden bij een reisgroep Koreanen. In eerste instantie waren we daar niet heel blij mee, maar ze waren niet zo luidruchtig als wij verwacht hadden. En het mooie, schuin tegenover ons, dus aan de andere kant van het gangpad zat een Koreaanse naast een, denk ik, Colombiaan met zijn gezin. En deze Koreaanse dame viel vrij snel in slaap. Dit treintje is geen intercity van de ns en schud af en toe behoorlijk. Met dit schudden schoot haar hoofd alle kanten op. Wat voor mij dus reden genoeg was om naar haar te blijven kijken. Uiteindelijk kwam het zover dat haar hoofd op de schouder van de Colombiaanse jongeman landde en daar bleef liggen. De Colombiaan kon er gelukkig zelf ook wel om lachen. Het Koreaanse echtpaar wat tegenover ons zat zag het ook en de vrouw pakte doodleuk het hoofd van de slapende vrouw beet en bracht dit niet heel zachtzinnig in een andere positie, mevrouw sliep gewoon door. Op dit punt liepen bij mij inmiddels de tranen over mijn wangen van het lachen. Mevrouw is uiteindelijk wakker geworden en toen er verteld werd wat er gebeurd was heeft ze in perfect Engels ( wat ons weer erg verbaasde) haar verontschuldigingen aangeboden aan de jongeman. Ik heb me dus prima vermaakt tijdens deze treinrit.

In cuzco zijn we nog even langs de touroperator gegaan om te vertellen dat de gids verdwenen was en daar uiteraard een vergoeding voor wilden. Die hebben we gekregen en hij heeft aangeboden om ons de volgende dag naar de luchthaven te brengen. Daar hebben we uiteraard dankbaar gebruik van gemaakt. Ik heb kleine klompjes bij in de vorm van sleutelhangers. Deze beste man heeft er 1 gekregen, ik heb er maar 5 dus moet wel goed kijken aan wie ik ze geef.

Vrijdag een vlucht genomen van cuzco naar Lima. Tijdens de daling vlak voor de landing ging er schuin achter ons een telefoon. De oude baas nam doodleuk op en ging een gesprek zitten voeren. Dit vonden ze in Peru blijkbaar ook niet normaal en na de landing heeft iemand er ook wat van gezegd. Ik heb van verbazing voornamelijk zitten lachen. In Lima gelijk naar de busterminal gegaan, wel eerst staan afdingen op de ritprijs uiteraard. Busticket naar Huaraz gekocht, helaas gaan daar alleen nachtbussen heen wat betekende dat we ons 9 uur lang moesten gaan vermaken.

Ik heb 1 vervelende hobby: ik spaar badeenden. En die neem ik het liefst mee uit landen waar ik kom. En ik had er nog geen 1 uit Peru. Je ziet ze hier ook niet zoveel. Ik heb 2,5 week geleden ergens een badeend zien liggen op een markt in Lima. Dus dat werd ons eerste doel, die badeend vinden. Ik onthou gelukkig waar we hebben gelopen en hoe je ergens komt. Dus door de wirwar van straatjes ben ik in 1 streep terug gelopen naar de badeend. Die is weer in de pocket. ( sorry Moeders).
Maar toen hadden we pas 1 uur erop zitten. Voor de rest wat gehangen in het zonnetje en mensen zitten kijken, dat kan hier gelukkig goed. Rond 7 uur naar de busterminal gegaan, ook omdat het donker begon te worden en we niets meer wisten te doen. Daar nog eens 3 uur niets gedaan. Om tien over half 11 in de bus gestapt. Op ons vaste plekje en misschien ook wel de death seat, bovenin voorin. Maar je zit er wel lekker!

S'ochtends vroeg aangekomen in huaraz, wederom op zo'n 3000 meter. Ergens een hostel ingerend en daar 1 nacht geboekt. Die dag niet zo gek veel gedaan, lekker ontbeten met veel fruit en sap. ( weinig slaap en geen eten is dodelijk voor mijn humeur) s'middags siësta gehouden en toen we wakker werden regende het. He?!?!? Regen?!?! Wat is dit? Ergens gegeten en een ander hostel gevonden voor de rest van de nachten. Zondag verhuisd en wat informatie gekregen in het hostel over de verschillende trekkings die je hier kan doen. Huaraz is trekking walhalla. Waarbij je je dan gelijk kunt afvragen wat wij hier doen.. Huaraz ligt in het Andes gebergte, net als de helft van Peru. Het Andes gebergte is na de Himalaya het hoogste gebergte ter wereld. Huaraz ligt tussen de cordilleras negra en de cordilleras blanca, met toppen boven de 6000 meter. Tot zover een stukje educatie.

Maandag zijn we mee gegaan met een trekking naar een gletsjer op 5000 meter in de cordilleras blanca. 3 uur in een busje waar ook wat kinderen in zaten dus we vroegen ons toch wel een beetje af wat voor trekking dit zou zijn. In het nationaal park 2 keer gestopt en wat foto's gemaakt, het is kaal en er groeien voornamelijk struiken en rare cactussen. Busje reed wat verder naar boven en daar werden we er dan eindelijk uitgegooid. We hadden alleen een Spaanstalige gids die echt heel de rit had staan praten dus met haar waren we wel een klein beetje klaar. Maar goed, ze wees richting een pad waar we dan maar omhoog moesten lopen om bij de gletsjer te komen. Nou dat gingen we dan maar doen. 50 minuten omhoog lopen. Het is moeilijk om uit te leggen wat deze hoogte met je lichaam doet, maar vergelijk het maar met 6x in volle sprint een trap op en af rennen en hoe je dan buiten adem bent. Dat ben je hier als je 1 trap op normaal tempo naar boven loopt. De heuvel die we opliepen naar de gletsjer toe zouden we in Nederland in een half uur gelopen hebben. Omdat je hier op een slakkentempo loopt duurt het allemaal dus iets langer. Boven bij de gletsjer was het wel mooi, wat foto's gemaakt en toen we weer weg wilden lopen brak er net een groot stuk ijs af. En vooral het geluid is heel indrukwekkend. Terug naar beneden gelopen en het busje weer in. 2 uur gereden en toen ergens dood zitten vriezen in een restaurant maar wel erg lekker gegeten. En omdat dit niet echt een trekking was voor dinsdag een echte trekking geboekt.

De trekking naar lake 69. Want om die trekking, naast de santa Cruz hike, daar draait het hier allemaal om. Iedereen gaat naar lake 69. We hoorden verschillende verhalen over hoe zwaar die zou zijn, maar toch willen proberen he. Met colca canyon nog vers in het geheugen stapten we dinsdag om 05:45 in een busje. Wederom 3 uur rijden richting de corderilla negra. Onderweg ergens ontbeten en tegen die tijd had ik behoorlijke buikpijn. Toen we het nationale park in reden ( toen reden we al een uur op een onverharde weg) begon ik me even te bedenken wat er nou gebeurt als je daar een acute blindedarmontsteking krijgt. Gelukkig ging mijn buikpijn uiteindelijk wel weer weg. In het park door het busje gedropt en de grote hike kon beginnen. Eerste stuk was door een mooie groene vallei waar het stiekem wel al omhoog liep. Toen een lang pad omhoog langs de berg. Daarna echt een haarspeldbochten pad omhoog. En oh ja, had ik al verteld dat het steeds regende en behoorlijk waaide. Het regent hier elke dag. Na die berg weer een vallei, met een dode ezel, maar wel een stukje vlak. En toen.... Kwam daar het laatste drama, een flink stuk echt steil omhoog. Op zo'n moment dat je eigenlijk al geen zin meer heb. Maar ja, dan ben je al zo ver, dan wil je die lagune zien ook. Het laatste stuk werd echt een strijd met jezelf. Het sneeuwde nog steeds en na elk bochtje hoop je dat je eindelijk de Laguna ziet. Maar na de voorgeschreven 3 uur lopen was ik eindelijk boven en had zicht op de Laguna. Mooi blauw water. Maar met het weer wat wij hadden vroeg ik me toch een beetje af of het het nou allemaal waard was. Maar het feit dat je het haalt, vooral als je ervaren hikers hoort zeggen dat ze blij waren dat ze het gehaald hadden, maakt je wel trots. Helaas was het zo koud dat we het na 25 minuten wel gehad hadden en eigenlijk alleen maar naar beneden wilden. Half bevroren weer naar beneden gaan lopen. Dat ging toch wel een stuk makkelijker dan de andere kant op. Hetzelfde stuk weer helemaal terug. En dat was toch ook wel lang. Maar na 2 uur lopen tussen de koeien en watervallen, en af en toe weer wat regen, waren we als 1 van de eerste terug bij het busje. En iedereen die binnen kwam ging zitten en viel gelijk in slaap, dat zegt genoeg. Het fijne na zo'n hike is dat je dan in de bus chocola kan gaan zitten eten, het word hier ook aangeraden om te eten na lopen op deze hoogte. De hike was in totaal 14 km met het begin op 3900 meter en de Laguna ligt op 4600 meter, het zijn weer mooie cijfers. We hebben een uur en een kwartier in het busje zitten wachten. Met de volgende reden, er zat op de heenweg een meisje met haar vriend voor ons in de bus. We waren haar op de heenweg al vrij snel kwijt en toen wij onderweg naar beneden waren kwamen we haar tegen terwijl zij nog op de heenweg was. We hebben haar nooit meer gezien. De gids en haar vriend zijn op haar blijven wachten en wij zijn met het busje terug gegaan naar Huaraz. Wederom het onverharde pad af anderhalf uur, en toen waren we op de verharde weg in een stadje en toen opeens, uit het niets, stopte de chauffeur en stapte uit. Hij kwam terug, pakte zijn gereedschaps zooi en verdween weer. Uhm oke... Toch eens kijken, hij lag al onder de bus, bleek de band lek. Beste man verteld dan ook niets, iedereen mocht ook gewoon in de bus blijven zitten terwijl hij de band verwisselde. Na een korte onderbreking konden we dus weer verder en waren we rond 19:15 terug in het hostel. Snel ergens wat gegeten, lekker douchen en naar bed. Word je moe van zo'n lange dag!

En daarom is het vandaag dus hangdag.